BAŞIMIZI SEVGİYLE OKŞAYAN ADAM ÇOK UZAKLARDA ARTIK...

ÂYET-İ KERÎME

Ey Peygamber! Dinlerine uymadıkça Yahudiler de Hrıstiyanlar da senden asla hoşnut olmayacaklardır.

Bakara, 120.

HADÎS-İ ŞERİF

Dünya tatlı ve caziptir. Allah sizi dünyada egemen kılacak ve nasıl davranacağınıza bakacaktır. Dünyadan ve kadınlardan sakının.

Müslim, Rikak, 99.

SÖZÜN ÖZÜ

Bir düşünce için ölümü göze almak, kendini feda ediş değil; hayatı anlamlandırmaktır.

İsmet Özel

Kategori : SANAT / DÜNYA BİR OYUN- Sinema

Okunma Sayısı: 2463

Yazar: Ali Murat Güven

BAŞIMIZI SEVGİYLE OKŞAYAN ADAM ÇOK UZAKLARDA ARTIK...

Yücel ağabey, “Benden bu kadar çocuklar, gerisi sizlere emanet” diyerek gitti…

Ve onun gidişiyle birlikte, son yıllardaki en güzel projelerimden birini; “ailemiz”in kolayca erişebileceğim, nazımın geçebileceği bütün üyelerinin içinde yer alacağı o “muhteşem fotoğraf”ı çekme hayâlimi de kalbimin en derinlerine gömmek zorunda kaldım.

Yücel Çakmaklı (1937-2009)
Oysa, ne kadar da inceden inceye planlamıştım her ayrıntıyı…

Öncelikle, sevgili Ustamız yeniden sağlığına kavuşup hastaneden çıkacaktı. Ardından, biz de kollarımızı sıvayıp, kaliteli otellerden ya da en azından bu hayâle uygun kültür merkezlerinden birinde genişçe bir salon kiralayacaktık.

Aynı şekilde, lezzetli pasta yapmasını bilen “marka” bir pastaneye de şöyle iki katlı, üzerinde “Yücel Baba'ya Sevgilerimizle” yazan bir çikolatalı pasta siparişi verilecekti. Ben de günü geldiğinde, o pastanın üzerine 72 tane mumu kendi ellerimle dizecektim.

Bir sonraki aşamada ise “büyük buluşma”nın tarihini belirleyip tek tek davet telefonlarımızı etmeye başlayacaktık. İhsan Kabil, Mesut Uçakan, İsmail Güneş, Yusuf Kaplan, Salih Diriklik, Metin Çamurcu, Ali Osman Emirosmanoğlu, Hüseyin Türkyıldırır, Ayşe Şasa, Nurettin Özel, Mehmet Tanrısever, Nazif Tunç, Hüseyin Özşahin, Sadık Battal, Gülcan Tezcan, Abdurrahman Şen, Salih Tuna, Hakan Albayrak, Murat Menteş, Gülşah Nezaket Maraşlı, Bünyamin Yılmaz, Bedir Acar, İsmail Kılıçarslan, Selahattin Yusuf, Tarık Tufan ve sinema sanatına emek veren daha bir sürü dostu aramayı, neşe içinde bir masa çevresinde toplamayı hayâl etmiştim.

Tam ortasında, evinden -daha nekahet dönemini bile tamamlayamadan- büyük bir ihtimamla aldırıp aramıza konuk ettiğimiz Yücel ağabeyin oturmakta olduğu kocaman bir masa…

Sonra, yakın zamanlarda internet ortamında güzel işler ortaya koyan genç sinema editörleri ve kısa filmciler de olacaktı o masada… “Sinemüslim”den Osman Gazali Çakmak, “Sinema Sinemadır”dan Suat Köçer, “İkinci Perde”den Mehmet Akif ve Arslan Güler kardeşler… Yanısıra, kısa film alanında son dönemlerde önemli çalışmalar ortaya koyan sevgili kardeşlerim Abdülbaki Yavuz, Mustafa Emin Büyükcoşkun ve Murat Pay, “Beş Muhammed'ler Sinema Çetesi” olarak adlandırdığım Muhammed Savaş Pat, Muhammed Erkam Bülbül, Muhammed Yasir Düzcan, Muhammed Salih İzgöer ve Muhammed Ali Akman da yerlerini alacaklardı Yücel ağabeyin çevresinde…

Ve ben, bu duygu yüklü aile toplantısının geniş açılı bir fotoğrafını çekecektim hepsinin karşısına geçerek… Ortada Yücel ağabey, sağında İsmail Güneş, solunda Mesut Uçakan, masanın diğer bölümlerinde de sayıları 50'yi bulan diğer yapımcılarımız, yönetmenlerimiz, senaristlerimiz, oyuncularımız, kameramanlarımız, kurgucularımız, gazetecilerimiz, yazarlarımız…

Bu özel kareyi ilk olarak sinema sayfamızda yayımlayacak, sonra da geride bıraktığımız 40 yılın bir özeti olarak internet âlemine salıverecektik. Çeşitli sinema sitelerini ziyaret eden genç arkadaşlar o aile tablosunu görüp, câmianın -sanıldığı üzere- son 40 yıl içinde armut toplamadığını, sıfır çizgisinden başlanan bu uzun soluklu koşuda karınca kararınca ilerlenerek, günümüzde kesinlikle hafife alınmayacak bir noktaya gelindiğini iyice anlasınlar diye…

Tasvir ettiğim çerçevenin içindeki aranjman hiç de kolay oluşmadı. O demetin her çiçeği, böyle bir çiçek asla açamasın diye betondaki çatlakların üzerinde öfkeyle tepinenlere inat yeşerdi.

Gerçekten çok istedim böyle bir kareyi oluşturup, içini dostlarımla, meslektaşlarımla bezemeyi… Hattâ, bundan üç hafta önce söz konusu projemi iki ayrı kişiye anlattım da... Bunlardan ilki İhsan Kabil'di. “Harika olur, hayırlıysa Yücel ağabey hastaneden bir çıksın, gerekenleri hemen yapmaya başlarız” diye cevap vermişti.

Ardından, kısacık bir toparlanma aralığında telefonuma çıkmayı başaran Yücel ağabeye söz ettim o muhteşem “yaşgünü partisi”nden… “Ağabey, seni heyecanla bekliyoruz, lütfen acele et, unutulmaz bir buluşma olacak” dediğimde, ilaçlardan kısılmış sesiyle keyifli keyifli güldü, “İnşaallah Ali Murat'cığım, Rabbim sizlerin dualarını kabul edip beni yeniden aranıza gönderirse, bak görünsün o zaman hep birlikte daha ne güzel işler başaracağız!”

Sonra, bana ufukta yeni bir kısa film yarışması ya da festival olup olmadığını sordu. Göğsünde otuz santimlik bir by-pass ameliyatı kesiği varken bile yine de gençleri düşünüyordu.

Topu topu bir-iki dakikalık, çok güzel bir konuşmaydı o… Son konuşmamız… Bundan hemen sonra da yeniden yoğun bakıma alındı ve orada kaldığı günlerde bilincini yitirdi.

Başkaları için bu cenazenin hüznü iki-üç gün sürebilir; eğer rahmetliyle bire bir teşrik-i mesaide bulunmamışlarsa da gayet doğaldır böyle bir durum. Ancak, Yücel Çakmaklı'yı son yirmi yıldır şahsen tanıyan, onun sofrasında ve muhabbetinde defalarca yer almış bir yoldaşı olarak benim hâlâ içim yanıyor. Daha da uzun bir süre yanacaktır kuşkusuz…

Herkes yapımcı, yönetmen, senarist, oyuncu, kameraman, kurgucu, ışıkçı, sinema habercisi ya da sinema yazarı olabilir; fakat herkes Yücel ağabey gibi “adam” olamaz.

Bu sayfalarda genç Müslümanlar için hayırlı bir adım attığımda, esaslı bir yazı yazdığımda gece-gündüz, hastalık-sağlık, bayram-seyran dinlemeden derhal telefona sarılan ve en samimi tavırlarla tebrik edip moral veren, gelecekte yapacağımız daha iyi işler için yüreklendiren manevî babamı kaybettim ben. Bizleri cömertçe sevip başımızı okşayan adam çok uzaklara gitti. Demek ki Yaradan onu bizlerden daha çok seviyormuş.